Sister Morphine

Gelukkig, ik ben weer thuis, de operatie is achter de rug. Het was wel uit te houden in het ziekenhuis, ze hebben me goed geholpen en goed voor me gezorgd, maar veel privacy heb je daar niet. En ook niets geen Nights in white satin. Mijn nieuwe witte pyama (bijgenaamd het judopak) kon de eerste dagen helemaal niet aan, omdat ik nog aan een infuus en een catheter lag, en daarom een operatiehemd moest dragen, eerlijk blauw katoen met drukknopen.
A working class hero is something to be. Dat infuus was niet erg aan mij besteed. Als ik pijn had kon ik mezelf via het infuus een shot morfine toedienen, door gewoon op het groene knopje te drukken. Maar ik merkte dat ik dat helemaal niet prettig vond, ik werd er draaierig van. De zusters en broeders spraken mij vermanend toe, en er kwamen anesthesisten van het pijnteam aan mijn bed die het allemaal nog eens gingen uitleggen, dat ik mezelf heus geen overdosis kon geven. Maar ik bleef eigenwijs niet op het knopje drukken, en was blij dat het ding eraf mocht. Geef mij maar een biertje. Nu rustig thuis, voorzichtig een beetje schuifelen en tuttelen, langzaam aan weer beter en sterker worden.

Even uit de running

"Dat mag ik voorlopig niet meer doen" denk ik vandaag steeds bij allerlei handelingen die ik verricht (de was ophangen, boodschappen doen, fietsen, vuilniszakken buitenzetten) . Morgen is het zover, de dag van mijn operatie. Drukke week gehad, lang niet alles afgekregen. Ik had ook nog veel meer aan mijn blog willen doen, en andere blogs lezen. De RSS opdracht van week 3 heb ik wel gedaan, maar ik werd er nog niet veel wijzer van, volgens mij heb ik het licht nog niet gezien. Dus eigenlijk zou ik deze week wel willen chatten met het spoetnik-team, over waar ik de RSS-boot gemist heb. Maar dat chatten stel ik maar even uit, dat gaat deze week niet lukken. Gisteren heb ik Azim nog wat ingewerkt, hij vervangt mij tijdens mijn afwezigheid. Veel collega's hebben me sterkte gewenst, en lieve mailtjes en kaartjes gestuurd, hartelijk dank daarvoor.
Ik hoop veel boeken te gaan lezen de komende weken. Voor mijn verjaardag heb ik ook een discman gekregen en een paar luisterboeken. Spannend om dat eens uit te proberen.

Nights in white satin

Nee, niet wat je je voorstelt bij deze titel. Dit gaat over pyjama's. Volgende week moet ik naar het ziekenhuis. Ik moet geopereerd worden, mijn baarmoeder wordt eruit gehaald, en daarna moet ik zes weken herstellen. Maar sinds ik dit bekend heb gemaakt zeggen verschillende mensen tegen mij: heb je wel een nette pyama voor in het ziekenhuis? Tja, ik heb wel pyama's, maar zijn die netjes genoeg? Voor de zekerheid toch maar een paar nieuwe gekocht. Die ene van witte zijde (voor de halve prijs in de uitverkoop bij Hunkemöller) heb ik toch maar weer teruggebracht: heerlijk spul, maar de pasvorm was niet goed. Jammer hoor. Dan maar blauw, met domme beertjes.

Muizenissen

Dat valt nog niet mee zo'n eerste blog. Je moet steeds keuzes maken. Maar ja buuf, zo is het leven. Dus nu maar een verhaaltje. Aan de randen van het briefpapier en de enveloppen in mijn bureaula hebben de muizen leuke patroontjes uitgeknaagd. Eerst dacht ik dat het niet van muizen kon zijn. Want wat is er zo lekker aan papier, terwijl in de la eronder een pak koekjes ligt. Maar afgelopen weekend hebben de muizen mijn koekjes ontdekt. Het was nu overduidelijk: wat een vieze bende. Alles opgeruimd, jammer van de koekjes, en nooit meer iets eetbaars in mijn bureauladen. Ik zal thuis eens kijken of we nog koektrommels of voorraadbussen over hebben.