maandag 25 februari 2008

Sister Morphine

Gelukkig, ik ben weer thuis, de operatie is achter de rug. Het was wel uit te houden in het ziekenhuis, ze hebben me goed geholpen en goed voor me gezorgd, maar veel privacy heb je daar niet. En ook niets geen Nights in white satin. Mijn nieuwe witte pyama (bijgenaamd het judopak) kon de eerste dagen helemaal niet aan, omdat ik nog aan een infuus en een catheter lag, en daarom een operatiehemd moest dragen, eerlijk blauw katoen met drukknopen.
A working class hero is something to be. Dat infuus was niet erg aan mij besteed. Als ik pijn had kon ik mezelf via het infuus een shot morfine toedienen, door gewoon op het groene knopje te drukken. Maar ik merkte dat ik dat helemaal niet prettig vond, ik werd er draaierig van. De zusters en broeders spraken mij vermanend toe, en er kwamen anesthesisten van het pijnteam aan mijn bed die het allemaal nog eens gingen uitleggen, dat ik mezelf heus geen overdosis kon geven. Maar ik bleef eigenwijs niet op het knopje drukken, en was blij dat het ding eraf mocht. Geef mij maar een biertje. Nu rustig thuis, voorzichtig een beetje schuifelen en tuttelen, langzaam aan weer beter en sterker worden.

2 opmerkingen:

Bert zei

Dag Sanne,
leuk om ook op deze manier te horen dat het goed met je gaat. Ik was zo maar wat blogs uit de lange lijst aan het bekijken en trof die van jou er bij toeval aan. Mooi pseudoniem, maar je hebt jezelf natuurlijk ook gelijk 'ont-pseudoniemd'.
Hoop dat het herstel goed gaat. Aziem doet uiteraard z'n best, maar er gaat niets boven de enige echte!

Agnes Dessing zei

Ha die Sanne!
Ik ben het eens met Bert. Door dit pseudoniem te gebruiken weet niemand wie je bent! Ik kreeg op een gegeven moment de mededeling dat Sara Beemsterboer met mij wilde chatten, maar ik dacht: Wie is dat nou weer? Ik heb wel geantwoord dat het goed was, maar heb toen niets meer gehoord. Nu snap ik waarom.
Heel veel sterkte & beterschap en hartelijke groet,
Agnes/Agje